AVONDLAND

Op de snelweg, die reep van gruis en staal

Zit de braakvogel met zijn dikke poten

Aan een stinkend avondmaal

Die vogel, gehuld in veren en in pek

Wat is het toch een mafkees

Etter spugend uit zijn bek

Krassend door het land, met poten krom als zwaarden

Vechten kraaien om het bot

Van uitgestorven paarden

De bloemen in de tuin, niet meer in zoete geuren

In plaats daarvan de klootviool

Die keihard ligt te meuren

Ik zie het aan in weemoed, stil en constateer

Dat tijd niet wederkerig is

De les die ik nu leer

Buiten krijst de kotsmus, vals en onvervroren

Gezegend is de dag

Dat ik ‘t niet meer hoef te horen

Nu zit ik hier als laatste, maar ga niettemin

Na het tellen van wat schaapjes

De pus en de ontbinding in

Schuldig fietspad

Ik fietste 10 jaar geleden over dit fietspad naar mijn werk. Een uur voordat daar schoten zouden klinken en een mes in menselijk vlees zou verdwijnen. Het zal het overlevingsmechanisme van de mens zijn dat heeft voorkomen dat de horror daarvan nooit helemaal bij me is doorgedrongen.

Het was nieuws dat al het andere nieuws verdrong. Weet iemand nog dat Gerrie Kneteman die dag dood van zijn mountainbike viel? Er volgde discussie. Op televisie en op straat. Dat ging er bij tijd en wijle fel aan toe. En misschien ligt het aan mijn verbeelding maar het was ook alsof we die eerste dagen na de tweede november van 2004 wat voorzichtiger met elkaar waren in de buurt. Dat er begrip gezocht werd waar voorheen slechts onverschilligheid en verongelijktheid bestond.

Alle media-aandacht, die de moord gepleegd op een paar honderd meter van mijn voordeur vaak van een bizar ver-van-mijn-bed-show gehalte voorzag, maakte duidelijk dat wat gebeurd was niet normaal was en dat was goed. Want we moeten dit soort daden van waanzin niet normaal gaan vinden. Aan de andere kant gun ik de daders van dit soort misdaden de media-aandacht niet die ze zo graag zoeken en wens ik hen en hun gedachtengoed een plaats toe waar slechts dat bestaat wat van de diepste onbeduidendheid is.