Kuifje in Pieter van der Doesland

Op de dag dat een afgaande wekker een uur lang niet gehoord wordt en de telefoon er uiteindelijk voor moet zorgen dat ik eindelijk mijn bed uitkom is er het eerste officiële Pieter van der Doesfestival in (juist) de Pieter van der Doesstraat in Amsterdam-West. Het is de vroege ochtend van zondag 29 juni. Gewapend met fototoestel en een slaaptekort van pakweg een uurtje of vier, door een wat al te lang verblijf in een milonga de avond ervoor in combinatie met het herstellen van een computercrash bij thuiskomst, begeef ik mij (Kuifje, de razende reporter van dienst) van Amsterdam-Oost naar Amsterdam Oud-West. Voor een import-Mokummer als ik twintig minuten fietsen, voor de ras-Amsterdammer een reis naar de andere kant van de wereld. Ik ben er uiteindelijk iets later dan een uur conform afspraak.

Op deze dag ben ik niet de enige die mijn afspraak niet nakomt. De finale van het EK die vanavond gespeeld wordt moet het zonder de aanwezigheid van Hollands Glorie doen. Na een onweerstaanbare campagne in de poule des doods had de nationale voetbalelf een afspraak met niets minder dan, een met gladiolen geplaveid pad naar, de eeuwige roem van een Europees kampioenschap. Twintig jaar na 1988. Het zou verdulleme ook eens tijd worden. Een elftal anonieme Russen voorkwam zulk een volksfeest door, nog voordat het toernooi goed en wel in de slotfase aangekomen was, onze jongens volledig ondersteboven te voetballen. Het is nooit leuk te verliezen op de manier waarop je verliest en deze keer vormde daarop geen uitzondering. Waren we maar ten onder gegaan aan een buitenspelgoal of een onterecht toegekende strafschop. We zouden ons in ieder geval nog de morele winnaars hebben geweten. Een rol die ons buitengewoon goed ligt. Sinds de verloren WK-finale van 1974 hoeven we een toernooi niet meer winnend af te sluiten om ons toch kampioen te wanen. We zingen evengoed dat Holland de wereldcup wint. Het is het ontkennen van een trauma. Het moet uiteindelijk camoufleren dat de keizer geen kleren heeft. Het streven naar schoonheid en de drang tot grootste daden te komen staan haaks op de realiteit van voortijdige uitschakelingen en misgelopen prijsuitreikingen. De voorpret bij een eindronde is er niet minder om. De kater na afloop trouwens ook niet.

Maar op die laatste zondag van juni was daar dus het allereerste officiële Pieter van der Doesfestival. Met acts uit de buurt voor de mensen in de buurt. Georganiseerd door Ailed, met ondersteuning van de Bikkels van de Baarsjes Dick en Ties, trekken er tot laat in de middag verschillende dans- en muziekacts voorbij. Aan elkaar gepraat door de presentator van de dag Jurgen die speciaal voor de gelegenheid heeft zitten oefenen op de uitspraak van zijn Spaans. Van de Americana van de Boogie Tree en de klanken van het Fontys saxofoonkwartet tot de diverse dansacts. Zo werd er gedanst, gemusiceerd en er werd gegeten. De wethouder hield er een praatje.

Bij aankondiging van de eerste dansact bleven de ogen die op het podium waren gericht vergeefs in afwachting van hetgeen wat komen ging. De voorstelling was inmiddels al wel begonnen. Op de hoek van de straat, en wel even voorbij de hoek van de straat om precies te zijn. Een dansact waarbij de straat tot podium wordt gepromoveerd. Auto’s, fietsers en voetgangers worden, buiten hun eigen bedoeling om, onderdeel van de choreografie. Dit staaltje out-of-the-box dansen, dat zich niet binnen de afmetingen van een podium laat insluiten,  maakt van de openbare ruimte een andere plek. Je gaat er de mensen die je er in voorbij ziet komen met andere ogen bekijken.

Daarna was het de beurt aan de Pistoleroz de la Paz om alle daarvoor geschikte lichaamsdelen eens even lekker los te gooien. Catalaanse Salsa in Merenguesaus met een Cuba Libre? Hoe zal ik het omschrijven. Het verdreef de bewolking en deed de zon doorbreken. Het bleef de rest van dag in ieder geval droog daar in Amsterdam-West. Er volgde een dansact en er werd op een viool gespeeld. Ik zal de performance bij gebrek aan een goede omschrijving mijnerzijds als modern, apart en geheel eigen van karakter duiden. Het podium was er in ieder geval te klein voor. Het maakte van het Pieter van der Doesplein weer de speelplaats die het eigenlijk is. Na de koffie, de thee en de broodjes (en zagen wij daar een meegebrachte fles wijn?) en voordat het Fontys saxofoonkwartet de dag zou afsluiten was daar de fantastische Tony Chapman die met ondersteuning van twee zangeressen, in traditie van de beste Britse popmuziek (The Kinks, The Who en The Beatles), de wereld beschouwde in songs die altijd onderhoudend en bij vlagen zeer amusant waren. Nog niet zo eenvoudig, zo blijkt een paar dagen later in het Westerpark. De zomeravondpicknick is er geweldig. Het twee uur durende geneuzel van Radiohead op de achtergrond wat minder.

Om vijf uur is het dan afgelopen: het eerste officiële Pieter van der Doesfestival. Het einde van een dag die in alle opzichten geslaagd kan worden genoemd. Tot in de zomer van 2009 voor de volgende editie.