The Bad Plus

Geen elektronica ter wereld zal het ooit winnen van muzikanten van vlees en bloed die hun muziek naar het maximale brengen. Het wordt weer eens duidelijk na een concert van The Bad Plus in het Bimhuis waarin zij muziek van Ornette Coleman spelen. Ze bedienen zich voor die gelegenheid van drie blazers en een laptop waarop bassist Reid Anderson soundscapes en beats ontlokt. Dat tweede gebeurt gelukkig in zeer beperkte mate want veel meer dan spielerei is het niet in de twee geweldige sets die het sextet speelt.

Als trio speelt The Bad Plus net zo makkelijk Black Sabbath’s Iron Man als Blondies Heart of Glass. Composities die slechts dan dienen als basis voor uitvoeringen waarin men maximale vrijheid neemt om eens lekker los te gaan. En in de muziek van Ornette Coleman, waarvan men alle nummers van diens plaat “Science Fiction” speelt, neemt men de ruimte die de originele nummers hen geven dankbaar in om onwaarschijnlijk spannende en opwindende muziek te maken. Boven dat bovengemiddeld hoge muzikale maaiveld steekt drummer David King, die waarschijnlijk niet meer nodig heeft dan een snaredrum om een avondvullend programma bij elkaar te slaan, er nog eens bovenuit. Een drummer die swingt en zingt. En dat enkel met zijn slagwerk – zo vaak ervaar ik drumwerk niet als melodieus.

Veel van waar het fascinerende en opwindende van de muziek van The Bad Plus vandaan komt zit in een benadering die geen strakke functieomschrijving per bandlid lijkt toe te staan die de muziek voorspelbaar maakt en het klankpalet van pianist Ethan Iverson dat zich niet tot het stereotype jazzachtige beperkt. Ergens in het muzikale landschap waar van Beethoven tot Ligeti noten zijn ingezaaid plukt Iverson de bloemen van klankschap waarmee hij zijn solo’s inkleurt. Niet dat die zich in inhoud en zwaarte meteen laten vergelijken met een stuk als de Sonate in B Mineur maar ergens in de klanken die Iverson aan zijn piano onttrekt zit een herinnering aan de ongoddelijk moeilijke partituren waarmee Franz Liszt en Leopold Godowski de extra lagen van de muziekbeleving opzochten. Het gevolg is muziek die genres overstijgt en de luisteraar daar brengt waar zin van onzin wordt gescheiden en vrijheid en inspiratie een stralende nieuwe dag beloven. Met maagkriebelende drumsolo’s die maken dat de lente nu echt begonnen is.

Extra leuk aan The Bad Plus is dat er iets nerderigs over de band heen hangt. Alle concentratie gaat in de muziek zitten en op het moment dat die verstomt veranderen de muzikale giganten in onhandige jongetjes die zich nog net niet verontschuldigen voor het feit dat ze twee uur van de tijd van het aanwezige publiek hebben gevraagd.